Świerk kaukaski

Świerk kaukaski, wschodni lub orientalny (Picea orientalis) wywodzi się z Kaukazu i Azji Mniejszej, lokalnie zadomowił się jednak także w Polsce – do Europy sprowadzono go w 1837 r. Zamieszkuje miejsca na wysokości 1350-2100 m n. p.m. Należy do rodziny sosnowatych i osiąga nawet do 50 m wysokości (w Polsce do 28 m) i 2 m pierśnicy. Jego bardzo krótkie igły (do 1 cm) są ciemnozielone i błyszczące, skierowane do przodu i gęsto ułożone. Jasnobrązowe szyszki świerku mają kształt wydłużony i osiągają długość 6-9 cm.

Świerk kaukaski – odmiany

Najpopularniejszą odmianą świerku kaukaskiego jest „Aurea”, znana także pod nazwą „Aureospicata”. Jej młode przyrosty są barwy żółtej, dając efektowne wrażenie. Ciekawostką jest, że na świecie posadzono więcej okazów tej odmiany niż klasycznego świerku. Odmiana „Nutans” charakteryzuje się przewisającymi pędami, a „Gracilis” i „Barnes” – karłowatością. Wyróżniamy również „Golden Star” o zwartym pokroju, gęstej koronie i grubych, zaokrąglonych igłach, „Early Gold” o intensywnie żółtych igłach i wąskostożkowym pokroju, oraz „Golden Start”, którego wiosenne przyrosty olśniewają jaskrawozielonym zabarwieniem.

Świerk kaukaski – uprawa, wymagania, pielęgnacja

Gatunek ten jest najmniej wrażliwy na brak światła spośród wszystkich świerków, można go zatem z powodzeniem hodować nie tylko w pełnym słońcu. Jest niewybredny w stosunku do gleby, na której rośnie – jednakże lepiej, aby była ona żyzna, przepuszczalna i dosyć wilgotna. Świerk kaukaski powinien być również zabezpieczony przed wiatrem. Jeżeli gleba pod uprawę tej rośliny jest wilgotna, nie ma potrzeby jej podlewać. Przycinanie natomiast może prowadzić do deformacji pokroju drzewa, dlatego należy ograniczyć się do usuwania uschniętych, zniszczonych i niepotrzebnych gałązek – najlepiej jest to robić zimą, gdy świerk nie wypuszcza żywicy. Jest on narażony na kilka chorób i szkodników, np. na przędziorki, opieńkę miodową oraz zgniliznę korzeni i pędów. Kaukaz nie jest całkowicie odporny na niskie temperatury.

Świerk kaukaski – sadzenie

Młode okazy najlepiej sadzić wiosną lub jesienią. W tym celu należy wybrać stanowisko odpowiadające wymaganiom rośliny, wykopać dołek o średnicy około 50 cm większej od średnicy bryły korzeniowej, wzruszyć ziemię znajdującą się w dołku (ułatwi to później zakorzenianie się), a dno obłożyć żyzną ziemią, np. taką wymieszaną z kompostem. Moczoną przez 15-30 minut bryłę umieszczamy w dołku, uważając, aby jej nie uszkodzić, zasypujemy i przydeptujemy. Po zakończeniu sadzenia należy solidnie podlać młodą roślinę i powtarzać nawadnianie regularnie aż do pojawienia się pierwszych ujemnych temperatur.

Świerk kaukaski – zastosowanie

Świerk kaukaski w Polsce znajduje zastosowanie przede wszystkim w parkach, ale także w zieleni miejskiej i przydomowych ogrodach – jako soliter bądź w luźnych grupach. Istnieje kilka karłowatych odmian tej rośliny, które z powodzeniem można wykorzystać do ogrodów skalnych i wrzosowych. Odmiana „Aurea” jest czasami polecana na drzewko bożonarodzeniowe, natomiast „Golden Start” nadaje się na tło dla ciemniejszych roślin.