Należy do rodziny sosnowatych. Od podgatunku typowego różni się wyglądem (pokrojem, igłami i szyszkami), szybkością wzrostu oraz mrozoodpornością.
W środowisku naturalnym osiąga nawet 40-45 m wysokości – jednakże w warunkach hodowlanych dorasta zaledwie 15 m (po 15 latach uprawy). Ma szeroki, stożkowaty pokrój o nieregularnym ułożeniu pędów. Jej młode pędy są szaro-srebrne, a sztywne, srebrzysto-niebieskie igły osiągają 2-3 cm długości i po rozdarciu wydzielają zapach terpentyny. Mniej więcej w maju na krótkich trzonkach pojawiają się brązowe szyszki o długości 5-9 cm. Wymagania nie są skomplikowane. Daglezja sina preferuje sadzenie na stanowiskach słonecznych (lub lekko zacienionych) oraz żyznych, przepuszczalnych i umiarkowanie wilgotnych podłożach – radzi sobie jednak na większości gleb ogrodowych. Sadzenie tej rośliny przeprowadza się najpowszechniej jesienią – jednak na tyle wcześniej, by ta zdążyła przystosować się do nowego stanowiska przed nadejściem mrozów. Z powodu dość sporych rozmiarów jedlica sina jest częściej hodowana w parkach, aniżeli w ogrodach przydomowych. Najlepiej prezentuje się jako soliter.
