Sit

Sit – rodzaj roślin zielnych należący do rodziny sitowych, zimozielona, odporna. Liczy około 300 gatunków, z czego w Polsce występują 22. Gatunkiem typowym jest Juncus acutus. Ozdobna trawa o bardzo oryginalnym wyglądzie. Sit tworzy kępy. Charakteryzuje się cienkimi, ciemnozielonymi pędami. Osiąga wysokość od 30 do 120 cm. Kwiaty drobne, na początku zielone, później – w zależności od odmiany – brązowe, żółtobrązowe, brązowopurpurowe, czerwonobrązowe. Kwiatostany szczytowe w formie wierzchotek lub główek. Ma otwarte pochwy liściowe, na szczycie uszkowate, blaszki liściowe są płaskie, zwinięte, mieczowate lub cylindryczne.

Sit - odmiany

W Polsce występują 22 odmiany situ.

• Sit alpejski – rośnie w rozproszeniu na terenie całego kraju. Łodyga cienka, o wysokości od 10 do 60 cm, kwiaty ciemnobrunatne. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie na torfowiskach i brzegach wód. Roślina umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia). Znajduje się także w czerwonej księdze gatunków zagrożonych w kategorii LC (najmniejszej troski).
• Sit bałtycki – w Polsce gatunek rzadki, rośnie tylko na wybrzeżu Bałtyku. Osiąga wysokość 25-70 cm. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie na słonych łąkach i piaskach nadmorskich.
• Sit rozpierzchły – tworzy duże, gęste kępy do 1,2 wysokości z gęstą wiązką korzeni. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Występuje w miejscach wilgotnych od niżu po regiel górny, podmokłych łąkach i pastwiskach na glebach ciężkich i słabo przewietrzanych (poniżej 10% zawartości powietrza). Ekspansywny na siedliskach wilgotnych nazbyt intensywnie wypasanych lub wydeptywanych. Występuje także często i masowo w okrajkach torfowisk przejściowych. Sit rozpierzchły Spiralis – charakteryzuje się poskręcanymi, cienkimi, smukłymi pędami przypominającymi sprężyny lub spirale (stąd nazwa). Osiąga wysokość około 35 cm. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Polecana jako roślina doniczkowa.
• Sit skupiony – wieloletnia roślina kępowa. Osiąga wysokość do 1,2 m. Tworzy duże, gęste kępy z gęstą wiązką korzeni. Podobny do sita rozpierzchłego. W Polsce gatunek pospolity, występuje w miejscach wilgotnych, od niżu po regiel górny. Tworzy mieszańce z sitem rozpierzchłym, cienkim i sinym.

Uprawa i wymagania

Sit jest rośliną bagienną, wymaga słonecznego lub półcienistego stanowiska i piaszczysto-gliniastego podłoża (ewentualnie wilgotne lub woda głębokości do 10 cm, odczyn obojętny). Pielęgnacja ogranicza się do usuwania zaschłych pędów wczesną wiosną lub późną jesienią. Niewymagane jest częste podlewanie. Sit rozmnaża się przez podział rozrośniętych kęp wiosną lub jesienią.

Zastosowanie i sadzenie

Sit to roślina do obsadzenia różnego rodzaju aranżacji wodnych, brzegu stawów, oczek strumyków. Niektóre z odmian – te osiągające do 30-40 cm wysokości – nadają się jako roślina ozdobna na taras. Z łodyg situ rozpierzchłego wytwarza się kosze, maty i inne temu podobne wyroby. Sit wykazuje właściwości lecznicze, wskazany jest przy skazie naczynkowej i żylakach, szczególnie przy połączeniu z ruszczykiem, rutą, kasztanowcem, skrzypem lub zielem gryki. Odwar z kłącza situ przyspiesza gojenie owrzodzeń jelit i żołądka.